Column: Missie mislukt?

Afspraak om 14.30 uur, zonder verkeersgedoe op 1,5 uur rijden van hier. Prachtige tocht over de Veluwe in herfsttinten. Je verheugt je op het gesprek met iemand die, als je erin slaagt hem te raken, een belangrijk ander contact tot stand kan brengen.

Op zo’n ontmoeting bereid je je voor, bepaalt stilletjes in je hoofd de strategie: als dit, dan dat, op dat moment. Op tijd vertrekken, niet te laat komen, geen onnodige irritatie te wekken door dit soort slordigheden. Informatieboekje mee, vindt hij misschien prettig. In kleding de juiste dramaturgie – kortom: aan alles is gedacht. Er kan niks misgaan.

Totdat je dan om klokslag half drie op de stoep van een prachtig huis op een schitterende, landelijke locatie staat. Er brandt al een lampje: prettig welkom, denk je. Na een eerste druk op de bel begint er een soort pitbull te brullen. Grrr! Er gebeurt verder niets. Weer bellen. Weer alleen die pitbull. Dan maar een mobiel nummer gebeld: de sympathieke meneer schrikt en schaamt zich rot, zegt hij. Afspraak vergeten? Communicatiefoutje heet dat in camouflagetaal. Of je een uurtje kunt wachten? Tja, wat zeg je daarop? Je baalt stevig, denkt – zwak uitgedrukt – barst, maar blijft correct.

Na dik een uur belt hij om te melden dat de afspraak nu helemaal niks meer kan worden: hij moet holderdebolder met z’n echtgenote naar een dokter. Ze heeft acute en kennelijk zorgwekkende klachten. Overmacht. Het chagrijn ebt weg, je leeft je in in zijn situatie, probeert te beseffen hoe hij zich moet voelen. Opeens is er tussen twee voor elkaar onbekenden een vertrouwelijkheid die er misschien nooit was geweest als alles volgens ’t boekje gelopen was.

In de miezerregen zit je dan opeens op een gammel stoeltje dat toevallig voor een winkel in een Oost Nederlands gehucht staat, bladerend in je agenda voor een nieuwe afspraak. Die valt aan de andere kant van de telefoon niet makkelijk te maken. Opnieuw schaamte, gêne.
“Leg me eens even iets uit over dat project en stuur me morgenochtend per mail wat meer informatie, lukt dat? Ik ga nu natuurlijk ontzettend m’n best doen om dit voor elkaar te krijgen. Dat ben ik nu zeker aan je verplicht”, zegt hij schuldbewust. Diplomatiek wakker ik z’n schuldgevoel nog wat aan, wrijf subtiel wat zout in de wond: hij zal natuurlijk wel weten wat ie goed te maken heeft!

Onverrichterzake nu dan maar terug naar Midden Nederland. Onverrichterzake? Het doel van de hele tocht zou op deze nogal bizarre manier nog wel eens sneller bereikt kunnen worden dan via het keurige, geplande gesprek. Langs kronkelwegen die je niet zou bedenken of kiezen en waar je op het moment zelf puur de pest over in hebt, kan tóch tot stand komen wat je wilde.

In de loop van de volgende dag blijkt hij de intussen gemailde info al met aandacht gelezen te hebben, is er zeer over te spreken en heeft er, zo te horen, ook lol in om daarmee het bedoelde contact te leggen. Zo kan het lopen….

Vooral wel doelen stellen dus, maar evenzeer bereid zijn je over te geven aan omstandigheden die je overkomen, je in te leven in de ander en verwonderd zijn over wat er kan ontstaan.

Nu natuurlijk nog wel even afwachten hoe dit gaat aflopen….

Door Hermine Tien