De kerk in Vlaanderen schakelt een reclamebureau in die het geloof (en daarvan afgeleid de kerk) aan de man moet brengen. Ze vergelijken God met een CEO, de kerk met een retailorganisatie met het hoofdkwartier in Rome, kathedralen met megastores. De infrastructuur klopt, concluderen ze. Nu het imago nog, erkent een kardinaal. De kerk als merk, uiteraard. God als afzender van de campagne. De kopregel van een van de advertenties luidt: ‘
Leven als ‘iets’ in Frankrijk?’. Het overkoepelende thema van de campagne:
Durf geloven.
De reclamemakers geloven heilig in de effectiviteit van hun campagne. Mede op basis van het onderzoek dat zij lieten uitvoeren. Daaruit blijkt dat 53% (dus niet 54 of 52, maar 53%!) van de Vlamingen in God gelooft. Bovendien blijkt de helft van de ongelovigen vroeger wel gelovig te zijn geweest. ‘Wat een marktpotentieel’, verzuchtte de directeur van het onderzoeksbureau. Met glimmende oogjes, dat ook nog. Het bedenken van een campagne, valt de reclamemakers overigens niet mee. Ze missen het direct contact met de klant (……). Gelukkig is er een kardinaal die met hun meedenkt.
Vol ‘ongeloof’ las ik gisteren nogmaals het artikel ‘Kerk zoekt klanten’, dat 8 december jl in Adformatie verscheen. Het stond er allemaal echt.
’s Avonds bad ik tot mijn God. Smeekte hem mij te helpen bij het vinden van een ander vak.
Guus Kok
Communicatieadviseur (momenteel in ruste, want geveld door een burnout!)
Prim 
Ook in Vaticaanstad is deze benadering doorgedrongen. Zo las ik vanmorgen in Spits én Metro een bericht van het ANP:
“Het Vaticaan overweegt serieus een voetbalteam te formueren, dat de concurrentie met bijvoorbeeld clubs als Inter aan kan. Dat zegt Tarcisio Bertone, de minister van Buitenlandse Zaken van de ministaat.” ‘Bertone, zeer invloedrijk binnen het Vaticaan, is erkend voetballiefhebber.’
Stond er nog bij.
Wat dit met het Vaticaan en het katholieke geloof te maken heeft is mij geheel onduidelijk. Het zegt wel veel over Bertone!
Leonie van Dinten
Zoals gebruikelijk lopen we weer ver achter op de VS…
Megachurches
In South Barrington, Illinois, just northwest of Chicago, lies a 155-acre campus resembling a junior college or perhaps a manufacturer of something clean, like pharmaceuticals or computer parts. On one side of the main compound is a greensward, on another side is a five-acre reflecting pond, and out in front are vast black slabs of endless parking, where swarms of men wearing reflective vests and radio headsets assist drivers attempting to find an open space. Shuttle buses loop around the lots; sometimes it’s so busy that off-duty cops are hired to help direct traffic.
………
Can the appeal of megachurches last? Willow Creek and its ilk are not just competing with other denominations, but with all other forms of entertainment, especially television. By intensely focusing on the needs of its congregation, by using sophisticated electronic showmanship, consumer-driven enterprises like Willow Creek can make the process of “doing church” incredibly compelling. Old-line faithful and secular urbanites may scoff at these one-stop- shopping malls of community and faith, but the needs that megachurches try to address are real. Modern society has created this market, and any religious institution or political movement that wishes to compete for this audience had better understand it.
Lees verder op Motherjones.com
Rick Dekker