Dinsdagavond was ik samen met mijn vrouw op de voorlichtingsbijeenkomst over de RijnGouwelijn. Het ging over het tracé dwars door het centrum van Leiden. We waren vroeg, maar er was al iemand van de fietsbond heftig aan het discussiëren met een Leidse ambtenaar. We dronken een kopje koffie en exact om 20:00 uur opende de voorzitter de vergadering ten overstaan van een uitpuilende zaal.
‘Beste mensen, het gaat vanavond over de RijnGouweLijn, om precies te zijn over het tracé van de Jan van Hout brug naar het Centraal station. Als u vragen heeft over het tracé over de Lammenschansweg bent u te laat, dan had u vorige week moeten komen. Als u vragen heeft of in discussie wilt over het waarom van de RijnGouweLijn dan bent u te vroeg. Volgende week is er een informatiemarkt en 7 maart kunt u uw stem uitbrengen in een referendum. Vanavond gaan onze deskundigen u uitleggen hoe het tracé precies loopt en vervolgens krijgt u drie kwartier de tijd om vragen te stellen. Ik heb niets met de RGL te maken, dus u heeft vanavond een onafhankelijke objectieve voorzitter, die iedereen streng aan de tijd gaat houden. Laten we er een leuke avond van maken.’ De voorstelling was begonnen.
Een stedenbouwkundige vertelde over kleuren in het wegdek, structuren in gebakken stenen waardoor visueel verschillende wegvlakken ontstaan, maximale en minimale breedtes voor de voetganger (1,2 meter is de Europese regel). Het publiek hoorde het aan. Er kwam nog iemand aan het woord, ik weet niet meer waar het over ging. Na de pauze van exact 20:45 tot 21:00 uur vroeg de voorzitter wie er vragen had. Handen gingen omhoog. Bewoners, voorzitters van wijkverenigingen, winkeliers, iedereen mocht even praten in de microfoon van de voorzitter die als een quizmaster de vragenstellers interviewde. Wie de microfoon probeerde over te nemen graaide mis. ‘Die is van mij’, grapte onze quizmaster. ‘Wat is uw naam en graag kort en bondig uw vraag.’ Hij vatte de vragen handig samen voor de sprekers en drong bij hen aan op een duidelijk antwoord. Wie in zijn ogen geen duidelijke vraag stelde werd daar gedecideerd op gewezen. Wie vervolgens niet tevreden was met het antwoord en daar zonder microfoon iets van wilde zeggen werd resoluut de mond gesnoerd, ‘U heeft uw antwoord gehad, daar moet u het mee doen. Er zijn nog meer vragen en er is maar weinig tijd.’ De man had werkelijk talent, hij was grappig, luisterde erg goed, vatte de vragen uitstekend samen en was net zo streng voor de sprekers als voor de zaal. Eén van de best geleide vergaderingen die ik ooit had meegemaakt, maar wat was er in vredesnaam bereikt?
De afgelopen dagen heb ik me suf zitten piekeren. Hoe komt zo’n besluit nou tot stand? Wat schieten we nou op met die lijn? Volgens de onvermijdelijke website, die bij dit soort projecten wordt ingericht als belangrijk communicatiekanaal naar het publiek toe, ‘…kunnen we er niet omheen, het wordt steeds drukker in Nederland en vooral in de Randstad! Daarom moet het OV snel en comfortabel zijn!’ en… ‘goed aansluiten op bijvoorbeeld het trein- en busnet.’ Een waarheid als een koe, maar wat het met de RijnGouwelijn te maken heeft…?
‘Zou het dan zo oppervlakkig zijn?’ vraag ik me af, ‘het OV moet goed zijn en aansluiten op het … ja wat … het OV?’ Zou de provincie ergens in 2004 een brainstormsessie hebben laten faciliteren door Braaksma en Hupseflups, waarbij de centrale vraag was: ‘Bedenk oplossingen voor de groeiende mobiliteitsbehoefte in Zuid Holland?’ Zou daar de problematiek frontaal benaderd zijn: ‘De wegen staan vol dus: er moet meer openbaar vervoer komen!’ Zou vervolgens een taskforce met vervoerders, stedenbouwers, wegenplanners en project-ontwikkelaars, zich gebroederlijk gebogen hebben over een grote kaart van Zuid-Holland en er weer een flitsend mooie nieuwe streep bij getrokken hebben?
Ik denk aan de HSL, de Betuwelijn, de carpoolstroken… Allemaal grote plannen, grote ingrepen met schitterende presentaties van mooie effecten. Ik denk terug aan de RGL en de manier van vergaderen dinsdagavond en word een beetje misselijk.
Door Rick Dekker
Prim 