Deze maand moest ik mijn rijbewijs laten vernieuwen. Gelukkig geen nieuwe pasfoto’s nodig. Ik had er nog 3 van verleden jaar toen mijn paspoort aan vernieuwing toe was. De kranten stonden toen vol van de nieuwe richtlijnen voor pasfoto’s voor identiteitsdoeleinden. Voortdurend werden er mensen bij het gemeentehuis naar de fotograaf teruggestuurd om nieuwe te laten maken. Ik had een halve studie van die criteria gemaakt en gelukkig voldeden mijn foto’s.
Vanochtend voor mijn werk naar het gemeentehuis getogen en mij gemeld bij de balie. Daar vroeg de receptioniste meteen naar mijn foto die aan een grondig onderzoek onderworpen werd. Met een “Sorry mevrouw, maar deze foto voldoet niet aan de regels” stond ik haar vervolgens verbouwereerd aan te staren. Wat was er mis met de foto die verleden jaar door de controle gekomen was? De foto werd niet afgekeurd omdat ik per ongeluk lachte, niet omdat ik een beetje scheef keek in plaats van recht vooruit waardoor mijn ene oor te zien zou zijn, nee. Het was de achtergrond. Die had niet blauw mogen zijn.
De receptioniste wees achter mij naar een grote pilaar met posters van allerlei foute foto’s. Eind oktober verleden jaar waren er opnieuw regels uitgevaardigd speciaal voor het rijbewijs, in afwijking van de nieuwe regels eerder dat jaar speciaal voor het paspoort. Het woord pas-foto werd wel erg letterlijk genomen.
Twee straten verder kon ik om nieuwe foto’s gaan, bij een fotozaak die gelukkig (of speciaal?) al om half negen open was. Deze pasfotomeneer begreep waarvoor ik kwam. Uit zijn geruststellende gedrag maakte ik op dat hij mijn soort boosheid dagelijks aanhoorde. Met twee vingers maakte hij een gebaar naar zijn mond dat zijn lippen verzegeld waren. Wat voor zin heeft het op overheidsregels commentaar te geven? Hij verdiende er tenslotte goed aan. Maar dat zou binnenkort over zijn: de overheid had deze week aangekondigd dat gemeenten met ingang van 2009 zelf de pasfoto’s gaan maken voor hun cliënten.
€ 7,50 armer en 8 rijbewijsfoto’s rijker, (wie wil nu nog zo’n ‘leuke’ pasfoto van een familielid in zijn portemonnee hebben?), stond ik weer voor de gemeente-balie. Vol vertrouwen en met een poging tot vriendelijk glimlachen, overhandigde ik de dame de nieuwe foto met grijze achtergrond. Ze bekeek de acht vierkante centimeter papier wederom kritisch, keek op en deelde mee dat deze ook niet voldeed. Een schaterlach borrelde op en ik vroeg goedgemutst wat er in vredesnaam aan mankeerde. Mijn bril.
De bril die ik dagelijks van vroeg tot laat op mijn neus heb, omdat ik anders niet eens auto zou kunnen rijden. Vroeger werd er zelfs een aantekening in je rijbewijs gemaakt als je brildragend was, wist ik haar nog fijntjes te vertellen. Hoofddoekjes zijn toegestaan, een bril blijkbaar niet. Het kan namelijk voor schaduw op je wangen zorgen. O, wat kijk ik uit naar de tijd dat alleen nog computers onze gezichten mogen herkennen en het oordeel van mensen zelf niet meer vertrouwd wordt! De receptioniste leek niet opgewassen tegen een van ironie overlopende vrouw van in de vijftig, ze liet me vrij. Voor deze keer mocht ik met mijn foto door naar het volgende loket, waar ik voor 36 euro mijn rijbewijs mocht bestellen.
Volgende week mag ik weer naar de dame achter de balie. Om mijn nieuwe rijbewijs op te halen. Ik denk erover mijn ogen te laten laseren. Foto met bril. Mevrouwtje zonder.
Vertrouwen we onze eigen ogen nog?
Door Marjolein Pop
Prim 