Werken én uitgaan in Amsterdam!
Heb je altijd al eens in Amsterdam willen uitgaan,
maar vind je een overnachting te duur?
Dan is dit (misschien) je kans!
Op z’n minst origineel en opvallend, die advertentie van de Amsterdamse thuiszorg in het AD van 21 juli 07 voor de werving van vakantiekrachten. Ze vragen mensen die tijdens hun opleiding (b.v. Geneeskunde of HBO-V) een verpleeghulpstage liepen om een aantal dagen per week als verzorgende vakantiekracht in ‘onze bruisende hoofdstad’ te komen werken. Zíj zorgen voor slaapplaatsen!
Komen reflectanten op deze advertentie die op de verleidingen en verlokkingen van het Amsterdamse nachtleven afkomen nog wel aan slapen toe, vraag je je in de eerste plaats af. Je ziet het al voor je:
Kort gehouden provinciaaltjes reizen af naar Mokum, storten zich in het stadsgedruis, sjouwen van kroeg naar kroeg en tegen het ochtendgloren zoeken ze – ladderzat van bier en andere geneugten – hun adresje op om na een douche en een paar bakken koffie hulpbehoevende hoofdstedelijke bejaarden te vertroetelen. Misselijk en kotsend, met koppijn van teveel drank en te weinig slaap, nasuizend van muziek en nachtelijke avonturen, slaan ze ‘liefdevol en empathisch’ aan het verzorgen. Dat was de eerste nacht. Maar ze hebben de tijd van hun leven, pakken hun kans en buiten hun tijd dus uit: het ‘programma’ herhaalt zich. Arme ‘cliënten’ die zulke hulpen aan hun stoel of bed zien . . .
Wat voor lui trek je aan voor dit werk dat toch wel om een bepaalde houding en mentaliteit vraagt: aandacht voor mensen, geduld, inlevingsvermogen, hartelijkheid, gevoeligheid voor hun situatie. . . . Zijn deze potentiële kroegtijgers wel degenen die je zoekt? En hoeveel binding hebben sollicitanten uit het hele land met deze Amsterdammers? Of maakt dat niks uit? Billen wassen en bedden opmaken is universeel, van alle tijden en plaatsen blijkbaar . . .
Maar misschien is dit een zwarte droom en gaat het heel anders. Melden zich (jonge) mensen die prima aanvoelen dat ze na een avondje stappen nog voldoende fit en fris bij de mensen moeten aankomen en er op die manier fantastische weken van maken: het nuttige met het aangename verbindend.
Toch blijft de gedachte hangen dat de zorgsector zich in dit soort bochten moet wringen en blijkbaar zulke creatieve teksten moet verzinnen om aan personeel te komen. Zijn er intussen zo weinig mensen meer over die zonder lokkertje voor een verzorgend beroep voelen? Of zijn de omstandigheden waaronder ze moeten werken zo belabberd dat er geen hond meer voor te porren is?
Is deze advertentie een paniekactie of getuigt die van groots onbenul? Zouden bestuurders en verantwoordelijken de ernst ervan zien? Heeft men in de gaten dat mensen die in principe met liefde en passie willen verzorgen zich door dit soort lollige teksten eerder gedenigreerd dan aangetrokken voelen: suggereren dat werken in de zorg iets is wat je tussen de cafébezoekjes door wel even doet? Zou een gevoel van beroepseer en beroepstrots daardoor werkelijk groeien?
Door Hermine Tien
Prim 