Al 8 jaar gaan we ieder najaar paardrijden bij Annabella in de Dordogne. De wegen zijn er één-baans. De glooiende heuvels zijn bedekt met eiken, berken en kastanjebossen, afgewisseld met weides en maisvelden. Dorpjes hebben dromerige namen als Souzet, Segonfond en la Reymondie en zijn niet groter dan een paar honderd meter. Er is geen televisie, geen radio, geen krant en als we op pad gaan met de paarden komen we de meeste dagen geen mens tegen, wel honden overigens.
Nou denkt u misschien hij gaat een verhaal houden over hoe het tempo hier lager ligt, hoe je daar aan moet wennen, dat het leven daarmee zoveel aangenamer wordt en dat we daar een voorbeeld aan kunnen nemen. Niet dus. Ten eerste: ze werken zich hier uit de naad en ten tweede: als ik op vakantie ga gaat de laptop mee.
Woensdag sla ik een dagje over. Vrouw weg te paard, uitslapen, ontbijtje voor het huisje onder de bomen en even lachen met wat Britse plattelands humor van de ‘Vicar of Dibley’…. ‘DVD compatible software niet geïnstalleerd. Ok?’…. ‘No, no, no, no, no, NO!’ (alleen voor kenners van de dorpsgenoten van de Vicar). Och ja, da’s waar ook, onze nieuwe KA (kantoor automatisering), geen DVD’s meer kijken op de laptop van de baas dus! Terugkijkend had ik het al lang aan moeten zien komen, maar omdat ik dingen zo goed kan verdringen word ik toch nog vaak verrast. Recente gesprekken met collega’s van systeembeheer krijgen ineens een andere betekenis. Er is geen sprake van kwade opzet, het afspelen van DVD’s is gewoon gesneuveld bij de nieuwe manier van organiseren. Uitgangspunt is geworden: alleen dat mag waar formeel toestemming voor is verleend. Wie iets wil moet dat onderbouwen en voorleggen aan het management. Een voordeel van die manier van organiseren zit in het beheer. Er doen zich waarschijnlijk minder problemen voor, bovendien kunnen complexe situaties voorkomen worden. Werk kan beter ingepland of ‘geoutsourced’ worden en kosten zijn onder controle. In feite is alles onder controle. Maar wat gaat er verloren?
Je ziet dit overal om je heen. De paradox is dat je tegelijkertijd vaak dezelfde mensen hoort roepen dat medewerkers creatief moeten zijn, in beweging moeten komen, eigen verantwoordelijkheid moeten dragen, de klant centraal moeten stellen en dat er teveel regels zijn. Ik wil niet cynisch doen (ach, dat wil ik eigenlijk ook wel) maar je kan niet voortdurend mensen ruimte ontnemen en vervolgens zeggen dat ze ‘empowered’ zijn.
Hoe anders gaat dit bij Annabella. Het hele hotel wordt gerund door 5 personen. 6 dagen in de week gidsen met twee groepen ruiters, verzorging van de paarden en honden, inkopen, koken (lunch 4 gangen, diner 5 gangen), schoonmaken, de tuin verzorgen, enzovoort. Geen procedures, vergaderingen, budgetten en plannen. Alleen waar nodig wordt tussen de bedrijven door even afgesproken wie de oude gasten wegbrengt, de nieuwe ophaalt, het veulen gaat voeren, de paarden gaat ‘verweiden’, de hoefsmid ontvangt, enz. Het motto is: Wat je ziet, doe je! Als je ziet dat de planten water moeten hebben, dan doe je het. Als je ziet dat er insecten en blaadjes in het zwembad drijven dan vis je ze eruit. Als iets bijna op is dan vul je het aan. Niet de procedure of je functiebeschrijving bepalen wat je doet, maar wat je zelf waarneemt. De realiteit is leidend en je bent pas klaar als alle dieren en mensen verzorgd, gevoed, vermaakt en moe maar tevreden naar bed zijn. En hoe meet je dat? Niet! Dat ervaar je!
De mensen werken hier keihard, zijn 24 uur per dag beschikbaar en hebben nauwelijks privacy. Waarom doen ze dat? Hoe houden ze het vol? Ze zijn niet anders dan jij en ik, Annabella is gewoon Nederlandse, en van de inkomsten wordt ze niet rijk.
Ik beweer niet dat de ene manier van organiseren beter is dan de andere, de manier van organiseren moet passen bij de omstandigheden. De Randstadse manier van organiseren zou hier veel te kostbaar zijn. En andersom vind je geen mens die zo hard wil werken voor zo weinig geld. Maar als je ziet waarom deze mensen het wel doen dan zie je ook wat er bij ons verloren gaat.
Door Rick Dekker
Prim 