De besluitvorming over de aanleg van infrastructuur kan met de helft worden bekort (NRC, 21 april 2008). Het kabinet heeft oud bestuursvoorzitter van DSM, Peter Elverding, gevraagd om oplossingen voor de “traagheid”. Het advies is klaar: ‘de enige methode om tijd te winnen is om van elk onderdeel van de besluitvorming een paar maanden of een jaar af te halen’. ‘Veel praten aan het begin en daarna niets meer veranderen. Frontend loading, heet dat bij DSM’.
De commissie-Meijerink bepleit referentieniveaus voor leerlingen van alle leeftijden voor taal- en rekenvaardigheden. Het ministerie van onderwijs trekt de komende 3 jaar 115 miljoen euro uit. (NRC, 29 april 2008). ‘hiermee wil het ondermeer nieuwe toetsen ontwikkelen en vastleggen wat leerlingen kennen en kunnen […] de minister en staatssecretarissen hopen op structurele verbeteringen in het taal- en rekenniveau vanaf 2012.’
De politie in Utrecht gaat, met speciaal opgeleide ‘straatcoaches’, kinderen erop aanspreken als ze ’s avonds laat op straat hangen (NRC, 21 april 2008). Bedoeling is dat kinderen die “rottigheid” uithalen, naar huis worden gebracht en dat agenten aan hun ouders vragen of ze wel weten waar hun kinderen mee bezig zijn.
Drie voorbeelden van overheidsingrijpen. Drie keer dezelfde blikvernauwing, alleen zien wat jou in de weg zit: een langdurig beslistraject, domme kinderen, vervelende kinderen. De context is verdwenen. Alsof het probleem zomaar uit het niets in ons universum plopt. Kiekeboe! Niks geen complexe verbanden! Keep it simple, één ding tegelijk. Zo wordt het bedenken van een oplossing kinderspel. Neem het briljante voorstel van meneer Elverding: Als de bel gegaan is stoppen met luisteren en bezwaren naderhand afkopen! Het heeft nog het meest weg van industriële verbetermethodes als de ‘Theory of constraints’, ‘Kaizen’ of ‘Six Sigma’. In die omgeving bruikbare methodes die er op gericht zijn om systematisch belemmeringen, die kwaliteit of snelheid van de productieketen in de weg staan, te elimineren. Maar zijn ze universeel toepasbaar?
Naast het stukje over rekenen en taal staat een artikel over Goingarijp. In januari kwam er een brief uit Den Haag: ‘De bekostiging van de school houdt deze zomer op’. Het aantal leerlingen is onder het wettelijk minimum van 23 geraakt. ‘Asje Mandemaker-Rijpkema (65) zat hier vroeger zelf op school. Net als haar ouders en haar drie kinderen. Nu zingt ze er wekelijks koorliederen, haar man houdt er kaartavondjes. “Het is een sociaal gebeuren. Alles in het dorp gaat om en nabij de school”, vertelt ze. Als de emoties te hoog oplopen, gaat ze over in het Fries.’
Gemeente Westhoek was vorig jaar hetzelfde lot beschoren. ‘We waren net een grote familie, waar de groten op de kleintjes pasten’, vertelt Rinze Kooistra, 25 jaar hoofdonderwijzer. ‘Het trefpunt is weg’, vervolgt hij. Hij heeft nog geprobeerd een buurthuis te beginnen, maar mensen verhuizen liever. Kooistra kan het ze niet kwalijk nemen hij heeft zijn huis zelf ook te koop gezet.
Ziet u het verband? Herkent u het patroon? In welke situatie denkt u dat die nare problemen zich eerder voor zullen doen: in Goingarijp met school of zonder school? En als Goingarijp of Westhoek ophouden te bestaan, wat zou dat voor een effect hebben? En wat is nou eigenlijk uitgangspunt bij beleid, de context van de beleidsmaker of die van degenen over wie het beleid wordt uitgestort?
Op vragen van Friese kamerleden declameert staatssecretaris Dijksma nog maar eens de wet: ‘Een school kan niet langer worden bekostigd als het aantal leerlingen van een school meer dan drie jaar onder de opheffingsnorm ligt (art. 153 WPO). […] De beëindiging van de bekostiging is daarom onvermijdelijk.’ Je hoort de hamer vallen.
Door Rick Dekker
Ook te lezen op: http://goingarijp.eu/plaatselijk%20belang/goingarijp%20going%20gone!.htm
Prim 
ha ha ha