Schoonmaken!

vervolg op de column van vorige week: Niet poetsen …

Stel je huis heeft vol met rook gestaan, de stank zit overal in. Er komt een vriendelijke man van een schoonmaakbedrijf en die vertelt je dat hij gespecialiseerd is in het schoonmaken van panden met brandschade. Hij strijkt professioneel met zijn wijsvinger over een kast en toont het stof. Terwijl je je vrouw kwaad aankijkt, zegt hij, “Kijk, dit is grijs stof.” “Ja, dat zie ik ook!”, zeg je meer tegen je vrouw dan tegen hem, “Dat betekent dat er geen roet is neergedaald hier,” vervolgt hij, “dan zou het zwart zijn. Maar dit is goed te doen.” “Wat is goed te doen?”, vraag je, “Schoonmaken.” “De stank ook?” “Meneer, wij geven een stankvrijgarantie.”

Na zeven weken in een vakantiehuisje sta je weer eens in de keuken van je huis en herinner je de schoonmaakman aan zijn stinkafspraak. “Dat klopt”, zegt hij met dezelfde vriendelijke glimlach, “We blijven net zolang terugkomen tot u tevreden bent.” Je kijkt naar de schade-expert en ziet dat er zich een frons op zijn gezicht heeft gevormd. Ineens valt er een muntje uit je mouw, je denkt, “Ik wil niet nog zeven weken in de aap logeren! Ik wil terug naar huis.”

Inmiddels zijn we 10 weken verder, de kleren zijn gestoomd, maar stinken nog. Het huis is gepoetst, maar stinkt nog. De aannemer en de schilders zijn klaar, ze hebben het fantastisch gedaan, maar het stinkt nog. Eigenlijk heeft iedereen individueel wel zijn best gedaan, maar het geheel HELPT NIET! Daarom hebben we een kloek besluit genomen: we gaan het zelf doen! Ik weet het, het is gekkenwerk, maar met al die mensen die ons in de afgelopen maanden verteld hebben hoe erg rook is en in al hun onschuld aanboden om te helpen, moeten we het redden. Ja, trouwe lezers, blijf bij de telefoon.

Dan nu toch even een serieuze noot – wat zou een column (van mij) zijn zonder een geheven vingertje of een associatieve brug naar de toestand in de wereld – in Amerika zijn inmiddels meer dan 50 miljoen mensen onverzekerd van zorg. De kosten voor de zorg zijn het hoogst in de wereld. De zorg die je er voor geleverd krijgt is inefficiënt, ineffectief en van gemiddeld slechte kwaliteit. Iedereen die nog een baan heeft leeft in constante angst ziek te worden. Wie onverzekerd ziek wordt in Amerika raakt aan de bedelstaf. Wie verzekerd ziek wordt waarschijnlijk ook. Zelfstandigen met een klein beetje personeel (zmekbp’ers) zijn als de dood dat iemand van hun personeel ziek wordt. Ze smeken de overheid om buiten de onbetaalbare regelingen te mogen blijven. In een programma op BBC (AM 648) vertelt een Amerikaanse zmekbp’ster, de wanhoop nabij: “Ik zorg zelf voor mijn personeel, ze komen niets tekort. LAAT HET ME ALSJEBLIEFT ZELF REGELEN!”

Het schoonmaakbedrijf, de verzekeraar en de zorginstelling (daar houd ik het maar even bij) zijn hun helpend vermogen kwijt. Ze poetsen, vergoeden en opereren, maar voelen ze zich verantwoordelijk voor het eindresultaat? Daar kunnen we erg verdrietig over doen, maar beter is de poetsdoek, de polis en het scalpel in eigen hand te nemen. Dat bedoel ik natuurlijk niet letterlijk. Ik bedoel dat we beter op zoek kunnen gaan naar de reciprociteit. Die zit niet alleen in een soort bartering van diensten. Maar ook in het bieden van zoiets als zekerheid, zoals bij die Amerikaanse zmekbp’ster. Wat zij daarvoor verlangt is vast niet alleen arbeid. Wat dacht je van eerlijkheid, of toewijding en verantwoordelijkheidsgevoel. Het gaat niet meer om de contractuele verbinding die je met elkaar hebt, dat domein is al net zo aangetast, maar om de welbegrepen wederzijdse afhankelijkheid. Wees niet pessimistisch, ook daar kunnen mooie relaties uit ontstaan.

Daarom vrienden, kom ons helpen schoonmaken, jullie hebben ons nodig!

Rick Dekker