Het was deze week weer volle maan. Als een prachtig ronde gelige aardappel met vlekken stond ie tegen de donkerblauwe lucht. Ik stond wat te mijmeren op het nog warme balkon en dacht aan de spannende verhalen van Jules Verne. En ik zag E.T. op het fietsje voorbijkomen.
De laatste tijd stond de tv bol van terugblikken op de eerste maanlanding. De korrelige beelden, de discussie over de verspreking in de memorabele eerste zin. Het lijkt er op dat de Apollo 11 ook werkelijk is aangekomen. Er schijnt wel een filmset in Hollywood stand-by gestaan te hebben om de landing in geval van nood dan maar te faken. De Amerikaanse burgers (of de Amerikaanse regering?) zouden een mislukking niet aangekund hebben. Maar goed, ze hebben het hem toen toch maar geflikt. Net als ontdekkingsreizigers voor hen, op reis in een ruimte waar nog niemand een voet gezet had. En als je dan zo ’s avonds op dat nog donkere balkon voor je uit naar de volle maan staat te staren, denk je wellicht aan wie er nog meer in dit heelal huist. Mijn beelden gaan niet veel verder dan bacteriën, groene mannetjes en ET.
Maar het is natuurlijk zeer aannemelijk dat er nog allerlei planeten zijn waar zich leven in vergaande stadia ontwikkeld heeft. Het zou vreemd zijn als het niet zo was. Voor een groep wetenschappers interessant genoeg om zich hier dagelijks mee bezig te houden, bleek me onlangs. Ze proberen signalen uit het heelal op te vangen en te decoderen. En dat is een klus als je niet weet of een geluidje een bewust uitgezonden signaal is, laat staan welke boodschap het bevat. Het schijnt jarenlang verboden geweest te zijn om berichten uit te sturen, zomaar het heelal in. Vooral de VS en de toenmalige USSR lagen daarover in de clinch: het maakte volgens hen nogal verschil of een buitenaards wezen een eerste boodschap ontving vanuit een Russische of vanuit een Amerikaanse blik. Tja, ik zie dat groene mannetje z’n hoofdje met oortjes als toetertjes al scheef houden. Zou hij niet gewoon denken: waar maken die zich daar nou druk om?
Ik zal je vertellen over de wetenschapper die dacht zo’n eerste boodschap uit de ruimte te pakken te hebben. Hij had nog een foto van die uren: iedereen ingespannen voor de computer, wachtend op nieuwe geluiden. Wereldnieuws. Nee, heelalnieuws! Hij was er niet blij mee geweest: zijn agenda voor de volgende dag zou er namelijk door in de soep gelopen zijn als het raak was geweest. En weer zag ik het kopje van het groene mannetje: wáár maken ze zich druk om?!
Andere wetenschappers gingen onvermoeibaar door: kinderen kregen de opdracht om pictogrammen te maken die buitenaardse wezens zouden kunnen begrijpen. En er werd natuurlijk een vlag van de aarde gemaakt.
Erg veel tijd en energie is gaan zitten in dat eerste contact. Pagina’s tekst over hoe duidelijk gemaakt kan worden dat wij ‘mensen’ zijn. Het Verdrag van de Rechten van de Mens werd geraadpleegd, maar dat bleek niet door te komen zo vaag over wat een mens is. Maar als belangrijkste zijn er de 11 regels. Ik dacht nog: gekkengetal. Maar wij hebben op deze planeet regels voor buitenaardse wezens. Opgesteld om niet direct door hen vermorzeld te worden. Ja echt. In de trant van: ieder wezen heeft recht op leven; je mag andere wezens niet zomaar aanvallen; ieder wezen heeft het recht zich te verdedigen. Het is maar de vraag of de groene mannetjes het zullen begrijpen, laat staan of ze zich eraan zullen houden: waar maken die mensen zich druk om?
Imelda Schouten
Prim 