Ik word opgehaald door een vriendelijke vrouw van begin 30 en mag aan de andere kant van een bureau gaan zitten. De stoel die ze aanwijst is op vreemde plaatsen versleten. De sporen van mensen in het nauw? Ze vraagt me hoe ik hier terecht ben gekomen en ik leg uit dat mijn ex-werkgever en ik van mening verschilden over de invulling van mijn functie. Dat we geprobeerd hebben eruit te komen, dat het niet is gelukt en dat we toen samen hebben besloten er een punt achter te zetten. Ze vraagt waarover we dan van mening verschilden. Ik hou mijn lachen in en besluit de formele versie te geven: “Ik had een functie waarin van me verwacht werd dat ik vernieuwing zou brengen. Maar iedere keer als ik met ideeën en suggesties voor een aanpak kwam bleek er geen of te weinig ruimte te zijn om het te proberen, laat staan er een succes van te maken. Vervolgens kreeg ik dan te horen dat de resultaten tegen vielen.” Ze kijkt me begrijpend aan en legt uit wat mijn positie nu is.
“Ik zie in uw dossier dat u een opzegtermijn van 4 maanden heeft die vanaf 1 februari inging. Dat betekent dat u op dit moment geen enkele verplichting heeft richting het werkbedrijf. Het is desalniettemin goed dat we even spreken en dat u zo snel mogelijk ander werk gaat zoeken.”
Ik vertel dat ik voor mezelf wil beginnen en graag gebruik wil maken van de startersregeling.
“Dat kan, maar dan moet u wachten tot u recht hebt op een uitkering.”
Ik kijk haar verbaasd aan en vraag waarom?
“Omdat de regeling alleen geldt voor starters.”
“Maar dat ben ik toch?”
“Als u nu begint met uw bedrijf bent u in juni geen starter meer.”
“Maar ik kan toch geen 4 maanden gaan zitten wachten?”
“Tja, dat hoeft ook niet, maar als u dan in juni recht wilt hebben op een uitkering kan dat alleen voor uren die u beschikbaar bent voor de arbeidsmarkt.”
“Hoe bedoelt u dat?”
“Als u nu start en in juni doorgaat met uw bedrijf moet u de uren die u besteedt aan uw bedrijf opgeven aan het UWV en die worden in mindering gebracht van uw uitkering”
“En als ik dan tachtig uur ga werken?”
“Eh, dat maakt niet uit.”
“Dus als ik het goed begrijp heb ik alleen baat bij de startersregeling als ik de komende 4 maanden op mijn krent ga zitten?”
“Eh, ja, het zou ook niet eerlijk zijn ten opzichte van andere starters. Maar u kunt vast een marktonderzoek doen en een ondernemingsplan opstellen. Dat moet u overigens wel door het UWV laten beoordelen.”
Ik weet zo gauw niet waar ik eerst over moet vallen; de suggestie dat ik in competitie ben met andere starters of dat het UWV een ondernemingsplan gaat beoordelen. Dan had ik net zo goed kunnen blijven zitten waar ik zat.
Ze verontschuldigt zich en gaat voor de zekerheid nog even bij een collega controleren of ze iets over het hoofd heeft gezien. Maar ze had het goed uitgelegd, het zit potdicht. Ik kijk haar lachend aan, vertel dat ik hier een stukje over ga schrijven en vraag of ik het haar mag sturen om de feiten te controleren. Ze lacht terug en zegt dat ze het dan ook naar boven zal sturen, misschien helpt het.
Om bij de KvK te komen moet ik eerst door het Visitor Centre, een trieste boel, maar daarover een andere keer. Bij de balie word ik opgevangen door een vriendelijke tiener die me verwijst naar de achterste flexplek. Na die teleurstellende ervaring bij het UWV wil ik eindelijk weleens aan iemand vertellen wat ik allemaal ga ondernemen. Wat een geweldige ideeën ik heb om de samenleving te vernieuwen de maatschappij te verbeteren, duurzaamheid, veiligheid, nieuwe journalistiek, nieuwe democratie, patiënten die … Na een half uur kijken hoe een strenge mevrouw mijn gegevens overtypt sta ik met een nota en een welkomstpakket buiten. Op de nota staat wat er in rekening is gebracht. De hoogste post luidt: “Eerste inschrijving Stimuleren 2010: € 18,39.” Ik denk: “Verdomd, worth every penny. Ik ben nog nooit zo gestimuleerd geweest …. om het anders te gaan doen!”
Rick Dekker
Prim 