Toen de afgelopen week een bericht in de media verscheen van VNO gerelateerde bedrijven die een nieuw te vormen regering opriepen meer aandacht te geven aan het milieu en vooraanstaande mensen uit de vliegtuig- en oliesector er onderdeel van bleken uit te maken dacht ik: eindelijk komen onze voormannen in het geweer voor het milieu. Ze vinden kennelijk dat er belasting moet komen op kerosine. Dat we de CO2 die de Chinezen en Indiërs produceren in de Nederlandse bodem moeten pompen als die lui het daar niet doen. Het is wel een druppel op de gloeiende plaat, het kost ons wel een paar centen, maar je moet wat over hebben voor schone lucht,….. nietwaar? En je leert er nog wat van zodat je nieuwe technologie misschien ook elders kunt gebruiken. En de bedoeling is toch prachtig? Het sluit aan bij de oproep van Gore en Clinton, en ook de Postcodeloterij steunt hun initiatieven. Prima toch!
Wie de oren gebruikt hoort oorverdovend hoe 2,5 miljard mensen in Azië de weg naar economische vooruitgang oprukken. Die weet dat per maand in China een kolengestookte elektriciteitscentrale wordt geopend met grote gevolgen voor de CO2-uitstoot. Die ziet dat China alle continenten afschuimt om grondstoffen te bemachtigen. Die bemerkt dat de Chinese en Indiase regering gebukt gaan onder hun eigen milieuprobleem. Het is bizar om het milieuprobleem vanuit een nationale optiek te benaderen. Dat weten de vertegenwoordigers van de vliegtuigsector ook. Zij weten dat belasting op kerosine niet door de Nederlandse regering kan worden opgelegd. Het zal hun een veilig gevoel geven om te kunnen meedoen met de oproep. Maar de oproep laat vooral zien dat de toppen van grote organisaties hun Gevoel voor Realiteit zijn kwijt geraakt.
Dat verlies van gevoel voor realiteit komt niet alleen in dit voorbeeld tot uitdrukking, hoewel je het zo grotesk niet vaak tegenkomt. Het wordt al enige tijd ervaren in de mensonvriendelijkheid van grootschaligheid, de dwang van ict systemen, de milieuvijandigheid van veel technologie, de technocratische aanpak van de econoom. Het gaat gepaard met verlies van oog voor specificiteit, situationele gebondenheid, gebrek aan sensibiliteit om te kunnen herkennen wat alleen in evolutie ontstaat.
Juist dit jaar neem ik waar dat er een revolutie opkomt in allerlei organisaties. Die ziet er nu nog uit als een schreeuw: wij medewerkers uit de tweede en derde managementlaag en wij op de vloer van de organisatie die haar verbindt met de buitenwereld, wij kunnen niet meer de resultaten leveren en de systemen maken die de top ons vraagt. Help het gevoel voor realiteit terug te geven.
Intussen voegen steeds meer van hen daar aan toe: “en we willen het ook niet meer.” Ze verlaten de tent, gaan niet meer bij een andere grootschalige organisatie werken, zoeken naar hun authenticiteit, blijven daar heel dicht bij en gaan aan de gang. Het komt niet uit het niets dat de meest authentieke politici bij de verkiezingen hebben gewonnen. Het gaat weer om Gevoel voor Realiteit, waarbij jij ervoor uitkomt wat voor jou betekenis heeft en herkenbaar wordt voor geestverwanten en voor hen baken en leider kunt zijn.
Het is niet verwonderlijk dat op de flanken van de politiek deze revolutie zichtbaar wordt. De vraag is of de middenpartijen kunnen volgen. Het is voor hen net zo moeilijk als voor de leiding van vooral grote organisaties te moeten erkennen dat hun manier van doen ‘over de top‘ gegaan is.
Door Wim van Dinten
Prim 