In mijn digitale krant stond een artikel over de grootschalige griepmeting in Nederland en België. Ik zag, op het bijgevoegde kaartje, dat de griep wel erg dichtbij kwam en een lichte beving beving me. Ik voelde me direct iets zwakker dan voor het lezen van mijn digitale krant.
Maar, als een echt kind van deze tijd, (dus niet voor één gat te vangen), ging ik er direct iets aan doén. Ik pakte wat fruit van de fruitschaal en toog aan het werk om mezelf een vitaminebommetje toe te dienen. Ik schilde het fruit en wilde het met de staafmixer pureren. Het plan was prima. Maar het mes in de staafmixer had er moeite mee; het was bot.
Opgevoed door een technische, handige klusvader, haalde ik een schroevendraaier en de wetsteen om het mesje van de staafmixer te slijpen. Maar ik kreeg het mechaniek niet uit elkaar. Het mesje liet zich niet scheiden van de rest van het apparaat. Het was op ingenieuze wijze bevestigd aan het plastic. Misschien kon het los met een speciaal model inbussleuteltje? Deskundige hulp bleek noodzakelijk.
Ik ging naar zo’n zaak waar ze huishoudelijke apparaten verkopen. Werd geholpen door een jonge knul, in een keurig kostuum. Met schone handen, niet echt de handen van een klusser, zoals mijn vader die vroeger had. Nadat ik hem de case van het botte, niet losschroefbaar staafmixermesje en mijn fruithapje had voorgelegd kwam hij met een pasklare oplossing: “Koop voortaan maar vitaminepillen, dat werkt ook”. Ik kon er alleen maar zuur om lachen. “Ik wil mijn staafmixer weer in orde hebben” verklaarde ik. De wereld bevroor.
“Dan moet ik het voor u opsturen, mevrouw” zei het pak verveeld, “dat duurt een week of 6”. Hij had het formulier dat de zending moest begeleiden en verduidelijken al op de computer geopend en zijn handen hingen vragend boven het toetsenbord te wachten: “naam?”. “Neeeh”, zei ik. “Ik wil weten of er een inbussleuteltje is om het mesje los van dat gegoten plastic te krijgen. Het apparaat is toch niet kapot? Het mesje is alleen bot.” Hij zuchtte geërgerd: “Ik ben eigenlijk van de computerelektronica en de geluidsapparatuur. Mijn collega van het kleingoed is er even niet”. Ik vroeg hem of zijn collega, als hij terug was, mij wel zou kunnen helpen. Hij keek mij zwaar beledigd aan: “Ik heb een Hbo-opleiding techniek, mevrouw! Ik kan u net zo goed helpen als mijn collega”. Ik haalde bakzeil. “Zou u dan, alstublieft, zo vriendelijk kunnen zijn even te kijken of u deze bevestiging kent en open kunt krijgen?” bedelde ik kleintjes. Hij ontdooide een minuscuul beetje. Pakte mijn staafmixer op en keek er naar; hij keek er ècht even naar! “Nee”, zei hij. “Zo’n bevestiging heb ik nog nooit gezien.” Het oordeel was geveld, de diagnose was gesteld en het consult was klaar, af, gedaan.
Ik waagde nog: “Misschien kan het hele onderdeel inclusief mesje besteld worden?” Hij berustte in de laatste stuiptrekkingen van zijn tot op het bot zo irritante klant.
Hij toetste wat op zijn computer en kwam tot een eindoordeel. “Is uit het assortiment, mevrouw.” Hij keek me aan en hij kreeg ineens iets menselijks. Het weer sloeg om, de dooi viel in. “Waarom koopt u niet gewoon een nieuwe, lief mevrouwtje? We hebben er één in de aanbieding voor maar 19,95”
Door Veronica Gieben
Prim 