In de ban van de systemen

Ik had een keer een chauffeur die een auto zag als wapen. Hij zei: “Je kunt er iemand mee aanrijden, dood rijden, achter je laten. Je kunt je ermee van anderen afsluiten, hoort die niet, ziet alleen. Je kunt ermee vluchten. En zelf kom je maar vaag en beperkt in beeld, zit je achter getint glas, als een soort Burka. Het geeft me bescherming en een gevoel van veiligheid en macht. Als ik loop voel ik me onveilig. Iedereen kan me zien, raken en aanspreken. In de auto ben ik op mijn gemak. En tegelijkertijd voel ik me beperkt, omdat ik tijdens mijn werk met niemand verbonden ben. Ik hoor geen vogels en omdat ik veel in garages zit, ruik ik de oliedamp zelfs nog als ik in bed lig. Intussen kan ik steeds minder plannen hoe lang ik ergens over rijd, wat me thuis en bij mijn vrienden problemen oplevert.”