In Bridget, Groot-Brittannië, hebben 17 jonge mensen zich het leven ontnomen in iets meer dan een jaar tijd. Het stadje is geschokt. De politie deed onderzoek of er organisatie achter zit, maar kon niets vinden. Wel hebben sommigen elkaar gekend, waren nichten en neven. Er bleek geen verband. De vraag bleef waarom het daar in Bridget zo heftig was. De ouders van een jongen die zich twee weken geleden het leven ontnam vermoeden dat de media er debet aan zijn. De zelfmoorden krijgen zoveel aandacht dat het kinderen op een idee brengt.
Ik moest hieraan denken toen ik gisteren van huis naar de Muntstraat reed in Wijk bij Duurstede. Ergens midden in het stadje kreeg ik het gevoel voortdurend onderbroken te worden met wat ik deed. Niet dat het me irriteerde, ik accepteerde dat het zo gaat, maar merkte dat het me energie ontnam, dat ik er moe van werd. Op de meest onnozele manieren was ik bezig auto’s, fietsers, voetgangers, tractoren, paaltjes, en obstakels te omzeilen. Het is niet meer mogelijk om met weinig hindernissen in een vloeiende lijn een doel te bereiken. Ik realiseerde me dat dit patroon geworden is in het leven van alle dag. Dat zo leven en bewegen niet meer opvalt. Dat het nu opvalt als iets wel vloeiend wordt bereikt.
En ik dacht aan mensen om mij heen die daar veel last van hebben. Jonge mensen die het gevoel hebben te moeten, zich klem gezet voelen, niet mee kunnen met de flow, zichzelf forceren. En intussen lezen ze ook nog dat de wereld een beetje aan het dood gaan is, ervaren dat mensen het elkaar lastig maken in plaats van gemakkelijk. Ze zien overheden op van alles ingrijpen, niets aan het toeval overlaten: alles wordt gedacht en daarna geregeld. Ze kunnen in de media het leven niet meer ervaren: er zit een muziekje onder wat ze zien, of er is een voice over, of de presentator laat iemand niet uitspreken, of er is reclame, of de beelden wisselen zo snel dat je niet kunt zien wat je te zien krijgt. En de laatste gimmick van vooruitgang is dat je onder het beeld nog tekst te zien krijgt en daaronder breaking news en beurskoersen. Je wordt in die hectiek uitgenodigd naar drugs te grijpen om te leven. Drugs voor slaap, tegen hoofdpijn, tegen depressie, tegen maagzuur, voor extase. Vakantie als vlucht…. Of afzondering in de virtuele ruimte die Internet biedt.
Als je zo kijkt zijn de doden van Bridget een aanklacht tegen onze samenleving, niet alleen de Britse, maar ook de Nederlandse, ook de westerse. Wij hebben in Nederland onze jonge suïcides, maar zwijgen erover. Totdat je merkt dat het heel dichtbij is, een zoon of dochter van je vriend of collega. Je wordt stil van wat zij meemaken en vraagt je af……
Als je vanuit deze optiek naar het beleid van de regering kijkt, die het waagt steeds verder het leven van mensen binnen te dringen, dan herken je hoe ze bijdraagt aan deze ziekte van onze tijd. En dat met de beste bedoelingen, terwijl er mensen zijn die er letterlijk aan ten onder gaan.
Goede bedoelingen zijn het kruis van onze tijd. Ze rechtvaardigen interventies die het leven verpesten. Het zijn labels van fout gedrag, ze werken als drugs die verhinderen te zien wat je aanricht en dat serieus te nemen. Het trieste is dat als je hen daarop wijst ze weer zeggen dat ze het deden met de beste bedoelingen en je daar niet aan mag twijfelen want dan kwets je ze, zet je vraagtekens bij hun integriteit. De toets is of ze willen ophouden te doen wat ze deden, maar hun antwoord is een vraag: wat komt er dan terecht van mijn goede bedoelingen? De goede bedoeling zingt rond, als een microfoon voor de luidspreker. Je komt er alleen vanaf door de microfoon ergens anders neer te zetten, of de versterker uit te draaien. Dat zit eraan te komen. Ik kan er nauwelijks op wachten.
Door Wim van Dinten
Prim 