Heb je daar al van gehoord? Het is zelfs ernstig natuurtekort. En kinderen zouden eraan lijden. Het wordt in direct verband gebracht met ADHD, overgevoeligheid en depressiviteit. Kinderen van nu proeven, ruiken, ontdekken en bewegen niet meer. Natuurmonumenten en allerlei andere partijen springen hier direct op in om workshops aan te bieden. Er zijn speciale speelplaatsen waar kinderen blauwalgvrij water in kunnen, in veilige bomen kunnen klimmen, door gifvrije struiken kunnen rauzen.
Nou kan ik me er wel iets bij voorstellen: er zijn inmiddels genoeg kinderen die liever binnen met hun Nintendo spelen dan buiten in de kou een kinderachtige sneeuwpop maken. Als het een keertje sneeuwt, staan volwassenen buiten sneeuwballen te rollen in een vlaag van jeugdsentiment en vragen zich af wat er sindsdien allemaal veranderd is.
Natuurtekort. Ouders die bang zijn voor teken, doorns en ander natuuronheil dat hun kinderen kan aantasten en hen daarom maar binnenhouden. Terwijl de eerste de beste ballenbak bij Mcdonalds of Ikea veel meer infectiegevaar oplevert.
Verleden week reden we door Torremolinos. Zon, zand, zee. Toch? Hoe dichter we de plek des onheils naderden, hoe grijzer het werd. Flat na flat na flat met balkons aan de zeezijde, maar de ene in de schaduw van de andere. Disco na hotel na eettent na casino na souvenirwinkel na parkeerplaats. Lekker naar de zon op vakantie!
Nadat we ons door een dikke brij smalle steegjes met eenrichtingverkeer heengewurmd hadden, kwam dan toch het blauw in zicht. Via plankieren waarop zelfs rolstoelers en kinderwagens goed kunnen rijden, is de zee tot op 2 meter benaderbaar. Er zijn nog maar 4 stappen door het vervelende zand. Zonnebedden opgesteld in nette rijen, ieder onder een rieten parasolletje. Een boulevard kiosken, kermisattracties en daartussen ingevlogen palmbomen (verboden parasols in het gras te steken!). Toen we via de bergroute wegreden, zagen we hoe de bebouwing er nog steeds als een snelgroeiende witschimmel om zich heen grijpt. Hoe bedoelt u, natuurtekort?
En weet je wat het gekke is, het went. Veel mensen valt het niet eens op. We zijn net kikkers, die het ook niet merken dat ze in langzaam warmer wordend water op een gegeven moment verontwaardigd tot de conclusie komen dat ze gekookt worden. En dan is het te laat.
Ik krijg ontzettende hoofdpijn van het feit dat allerlei natuur niet meer vanzelf kan ontstaan en overal aan banden wordt gelegd. Dat parken plaats maken voor parkeerasfalt. Dat Natuurmonumenten spreekt over maken van nieuwe natuur. Dat de Pietersberg door de Enci is veranderd in een Pietersgat. Misschien handig om er een buitenmaats zwembad van te maken als door de opwarming van de aarde straks zelfs Limburg volstroomt?
Nee, dan is het heerlijk als ik buiten loop, in het waterige lentezonnetje met m’n nichtje van 3. Midden in de stad. “Daar liggen blaadjes en kastanjes! Mag ik die pakken? Is dat vies?” Ze kijkt me vragend aan. “Maakt niet uit meid, gewoon een beetje modder.” Twee grote esdoornbladeren, takjes, kastanjes en pluizebolletjes verdwijnen in het Hematasje naast de netgekochte pyjama. We vermaken ons anderhalf uur met de vondsten, die in ontlede vorm aan opa moeten worden opgestuurd. Iets wat in gepimpte versies nu voor een aardig bedrag door animators op kinderpartijtjes wordt aangeboden. Mijn kleine nichtje is mijn feestje. Puur natuur.
Door Imelda Schouten
Prim 