Toevallig waren wij in een ziekenhuis in Nederland, toen mijn zoon van 20 een bloedende duim kreeg. De week ervoor was hij met zijn vinger tussen de deur van de Jaguar van zijn moeder gekomen. Dat had erg veel pijn gedaan, het is immers een goede auto. Hij was er niet mee naar de dokter gegaan, en inmiddels was de nagel pikzwart en juist in dat ziekenhuis begon de duim iets te bloeden.
Wat is nu een betere plek om hier even naar te laten kijken dan een ziekenhuis, dacht ik en even later vroegen wij bij één van de recepties waar wij met een dergelijk probleempje terecht konden. Dit moest op de Spoed Eisende Hulp gebeuren. De procedure bij de spoedeisende hulp is dat je je eerst moet vervoegen bij drie niet vriendelijke secretaresses die alle gegevens opnemen, zo ook de klacht en alle verzekeringsgegevens: gaat u zitten, er komt zo iemand bij u. En 45 minuten later komt een eerste verpleegkundige, neemt zoonlief mee naar een spreekkamer en vraagt naar het probleem. Na hem eerst te hebben verstaan gegeven dat hij met dergelijke klachten gewoon langs de huisarts moet gaan, wordt hij coulance halve toch verder geholpen. “Gaat u zitten in de wachtkamer er komt straks iemand bij u. Het kan even duren, want het is behoorlijk druk.”
Een 30 minuten later wordt hij opgehaald en naar één van de behandelposten gebracht. “Blijft u hier even wachten er komt straks een dokter bij u.” Een half uur later komt de arts-assistent, kijkt 2 minuten naar de duim, controleert of hij niet is ontstoken en constateert dat het er vrij behoorlijk uitziet. Er hoeft op dit moment niets te gebeuren. “Blijft u even zitten, er komt straks iemand bij u om de papieren voor u in de orde te maken.”
Wij zijn inmiddels 2 uur verder en met de duim is niets ernstigs aan de hand. Dat laatste is goed nieuws. Ik vroeg aan de vierde verpleegster hoe lang zij al zo werkten, maar ze begreep mijn vraag niet. Na enige verduidelijking van mijn kant legde ze me uit dat het hier ging om codificering en dat ze dat al een jaar of 5 deden.
Wordt de zorg daar beter van?
De gezondheidszorg kost in Nederland in ieder geval veel geld. Een simpel probleempje als een gekneusde duim kost 2 uur, gratis koffie en chocolademelk, 4 verschillende functionarissen die er bij betrokken zijn, met daarachter nog eens tal van administratieve afhandelingen.
Ik woon in een arm land waar de gezondheidszorg niet in verhouding staat – voor wat betreft de kennis en kunde én de techniek – met die in Nederland. Elke keer dat ik in Nederland een gezondheidsinstelling betreed, verbaas ik mij hogelijk om de state of the art van de gebouwen en de infrastructuur. Ik verbaas me over het feit dat mensen die naar een ziekenhuis gaan aldaar moeten betalen om te kunnen parkeren.
In het arme land waar ik woon zijn de middelen zeer beperkt. Dat zie je direct aan de staat van huisvesting, de schamele infrastructuur en rommelige en ongeorganiseerde indruk die deze instellingen vrijwel altijd maken. Wat je echter niet zo makkelijk ziet, is de betrokkenheid van het verplegend personeel, de bevlogenheid van de artsen, en de zorg waarmee mensen in ziekenhuizen worden omringd. Elke patiënt in een ziekenhuis in dit arme land heeft een familielid, of een kennis of vriend 24 uur per dag in zijn of haar nabijheid, opdat die persoon kan helpen met de persoonlijke zorg en behoefte van de patiënt.
Een probleempje met een duim wordt doorgaans in enkele minuten verholpen, én er komt geen bureaucratie aan te pas.
Intussen vraag ik me af of mooie gebouwen en weinig zorg en om innovatie schreeuwende gebouwen en goede zorg soms niet met elkaar verbonden zijn.
door Gert Jan Mulder
Prim 